Ας αφήσουμε τους τύπους κι ας πιάσουμε σακούλα και μαχαίρι!

Εχθές παρακολούθησα μια συνέντευξη ενός ελληνοαμερικάνου σκηνοθέτη(δε θυμάμαι όνομα ήταν πολύ αργα το βράδυ) που έλεγε οτι "τωρα εσύ μου παίρνεις συνέντευξη και τρώς γλυκό.Αυτό στην Αμερική είναι non-professional. μου αρέσει που είσαι ελέυθερος να το κάνεις.Το προτιμώ αυτό". Τώρα βέβαια αν αυτό δεν γίνεται και στα μέρη μας είναι ένα θέμα. Μου ήρθε συνειρμικά σήμερα διαβάζοντας την παρακάτω είδηση από το ΑΠΕ (τέλεια!)


Στο "σκαμνί" για τα μανιτάρια
Ο στρατός της Ταϊλάνδης διεξάγει επίσημη έρευνα εναντίον πιλότου ειδικού για διάσωση ελικοπτέρου, ο οποίος κατηγορείται ότι προσγείωσε και άφησε αφύλακτο το ελικόπτερο σε ορυζώνα δυτικά της Μπανγκόκ, για να μαζέψει μανιτάρια για τη μαμά του... Κατηγορίες έχουν απαγγελθεί και στα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος, τα οποία όχι μόνο δεν αντέδρασαν όταν ο πιλότος προσγείωσε το στρατιωτικό ελικόπτερο, αλλά τον βοήθησαν μάλιστα στο μάζεμα των μανιταριών. Σύμφωνα με τις τοπικές εφημερίδες, κάτοικοι του χωριού Κανσαναμπούρι, είδαν έκπληκτοι το ελικόπτερο να προσγειώνεται στα χωράφια τους και επτά στρατιωτικούς να ψάχνουν για μανιτάρια.

ποίημα

Η περιήγησή μου στον δαιδαλώδη ιστό του διαδικτύου απέφερε σήμερα ένα ωραίο ποίημα, που μια και σχετίζεται με το εντομάκι που μας ομορφαίνει τη ζωή το παραθέτω:

Θα ξάπλωνε, λέει, πάνω στα πέταλα των λουλουδιών
και μια νυχτιά θα έφευγε μακριά σαν και την γύρη
απάνω στα φτερά καμιάς μαυροκίτρινης εργάτριας θεάς
από κείνες που βουίζουν τη ζωή τόσο πολύ,
λες και δεν έχει άλλη.
Γιατί έχει;
Πες μου εσύ που κάνεις πως τα ξέρεις όλα.
Τα ξέρεις;
Θα έπεφτε πάνω σε ένα άλλο φυτό ανύποπτο και στωικό
και τσουπ! θα έφτιαχνε ένα άνθος τέτοιο ξέχωρο
που δεν θα είχε ματαδεί η πλάσις όλη.
Κι αποκοιμήθηκε, λοιπόν, σε ενός χρυσάνθεμου την αγκαλιά.
Κούρνιασε εκεί για τα καλά. Ξεχάστηκε αποβραδίς.
Ήρθε ο ήλιος την υπνώτισε μετά, δεν μπόρεσε να σηκωθεί και να πιαστεί λαθραία από το πόδι μέλισσας για να ριχτεί στο ξένο μέρος, την ξέρανε σιγά-σιγά το φως
της πήρε όλους τους χυμούς
κι ένα πρωί μετά από καιρό, έτσι σταφιδιασμένη και λειψή
την πήραν μέλισσες πιστές
και την απόθεσαν, που λες,
στου ήλιου τα ριζά που είχε τρόπο τέτοιο να κοιτά και να την λιώνει.
Κι έγινε αυτή η σταλαγματιά ατμός καλός του ουρανού και μαζί μ' άλλα δάκρυα σαν κι αυτή, κάθε φορά που έβρεχε μετά,
σαν Άρτεμη του ουρανού άπλωνε τη φαρέτρα της παντού
κι έχτιζε τόξα του ουρανού
πιο όμορφα κι απ' άνθη.

http://stavroulascalidi.blogspot.com/

α! ρε φύση decorateur!!

Η υγρασία και οι τελευταίες βροχές ήταν μια ανάσα στην καμμένη από τον καλοκαιρινό ήλιο γή. Στο μελισσοκομείο η αιώνια φύση και η γριά κυψέλη κάναν τα δικά τους παιχνίδια, χόρεψαν και αγγίχτηκαν χωρίς υστεροβουλίες. Ο χώρος του κυκλάμινου ο χώρος της κυψέλης είναι ο χώρος ΤΟΥΣ.



















Και για του λόγου το αληθές να πως τα κατάφεραν (κατω από την κυψέλη-αποθήκη):


Τα κυκλαμινάκια δώσαν χρώμα στο μελισσοκομείο














αλλά και τροφή στα κουρασμένα μελισσάκια (με την ακατανόμαστη να καιροφυλακτεί!)
















Σε αυτή την περίπτωση η συλλογή της μέλισσας και το καραούλι της σφήκας καλό θα ήταν να έχουν κάποια απόσταση. Γιατί ο δικός τους ο χορός είναι μέχρι θανάτου
















κάτι σαν τη ζωή δηλαδή, μάχες, αγωνία, ομορφιά, ζωή και θάνατος. Και τανάπαλιν...