Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ


Λένε πως άγγελος είμαι
και, σκαλί το σκαλί,
τα μέλη μου να σύρω πρέπει,
στο φως, ψηλά, για ν’ αποφτάσω.
Καταπονημένος από τ’ ανέβασμα
φορές-φορές κατρακυλώ.
-Οι πτυχώσεις να φταίν του χιτώνα μου;-
Μα άγγελος εν πτώσει,
δίχως στην κόλαση να φτάσει,
άγγελος δεν λογίζεται.

Κι αυτό που εγώ
στην πτώση τη μεγάλη μου αντάμωσα,
γλυκό ήταν κι εκτυφλωτικό·
το άρωμά του θυμάμαι,
την κολασμένη του λαγνεία.
Τώρα πια σηκώθηκα
και τη σκάλα νά ’βρω θέλω,
λίγο-λίγο ν’ ανεβώ
-με τα φτερά μου δίχως-
το Γολγοθά μου.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Η Κατάρα Των Χαλίλ



Τον καιρό των παραμυθιών ζούσε στη μακρινή Περσία ένας παπουτσής, ο Χαλίλ. Αυτός ο Χαλίλ είχε τη φήμη σπουδαίου μάστορα -λέγαν οτι δεν είχε βρεθεί άνθρωπος να του ζητήσει παπούτσι, που να μη μπορεί να το φτιάξει. 'Ακουσε για τον Χαλίλ ο δερβίσης Νεμπού, ο μάγος του τάγματος των Μελδεβίδων και τον αναζήτησε.
-"Χαλίλ", του είπε, "θέλω να μου φτιάξεις παπούτσια με φτερά να μπορώ να πετάω"'.
Συλλογίστηκε ο Χαλίλ κι απάντησε:
-"Θα προσπαθήσω"'.
Πέρασανε χρόνια αλλά όσο και να προσπαθούσε ο Χαλίλ, παπούτσια με φτερά, να πετάν οι άνθρωποι, δεν κατάφερε να φτιάξει. Κι όταν πέθανε ο δερβίσης Νεμπού, τον έπιασε τρόμος. "Ένα πράγμα μου ζήτησε ο άγιος άνθρωπος κι εγώ ήμουν ανίκανος. Φοβάμαι μη με καταραστεί και μένα και τη γενιά μου".
Λίγο πριν αισθανθεί να τον καλεί κι αυτόν ο θάνατος, ο Χαλίλ κάλεσε τον
πρωτότοκο γιο του, τον Σελίμ Ιμπν Χαλίλ και του είπε:
-"Γιε μου, θα σου αφήσω το παπουτζάδικο και την ευκή μου και θα σου μάθω όλα τα μυστικά της τέχνης μου, αλλά θα μου ορκιστείς ότι δε θα λησμονήσεις το όνειρο του δερβίση. Θα φτιάξεις παπούτζια με φτερά να πετάν οι άνθρωποι".
Ο Σελίμ Ιμπν Χαλίλ χωρίς να συλλογιστεί είπε:
-"Θα προσπαθήσω".
Πέρασαν τα χρόνια. Ο γιος του Χαλιλ, γέρος πια πήγε στον τάφο του δερβίση κι άρχισε τις κατάρες.
-"Πανάθεμά σε τρελέ δερβίση. Μια ζωή τρέχω πίσω απ' τ' όνειρό σου και δεν κατάφερα τίποτα. Και τώρα πρέπει ν' αφήσω το βάρος στο γιο μου και στους γιους των γιων μου να κυνηγάνε μια ζωή, αυτό που δεν πραγματοποιείται. Καταραμένος να 'σαι άθλιε μάγε. Να μη λιώσουν οι σάρκες σου".
Κι ύστερα ο Σελίμ κάλεσε τον πρωτότοκο γιο του, τον Αβδούλ Ιμπν Σελίμ Ιμπν Χαλίλ και του είπε.
-"Βαριά σκιά κυνηγά εμάς τους Χαλίλ, γιε μου, να τρέχουμε πίσω από το όνειρο του δερβίση. Για να σου δώσω το μαγαζί και να σου μάθω τα μυστικά της τέχνης μου, πρέπει να μου ορκιστείς ότι θα φτιάξεις παπούτζια με φτερά, να πετάν οι άνθρωποι".
Περάσανε γενιές και γενιές αλλά κανείς απ τους Χαλίλ δε μπόρεσε να πραγματοποιήσει τ' όνειρο του δερβίση. Κι όλοι πήγαιναν στον τάφο του και τον καταριόντουσαν. Κι έλεγαν πως ο μάγος Νεμπού έμενε ακόμα κάτω από τη γη μ' ανοιγμένα μάτια, σα να ονειρεύεται.
Ήρθε όμως καιρός κι ανέλαβε το χρέος των Χαλίλ ο Ασίκ Ιμπν Αβδούλ Ιμπν
Σελίμ Ιμπν...Ιμπν Χαλίλ, που όταν γέρασε κι έγινε κι αυτός δερβίσης και μάγος των Αλεβίδων, πήγε κι αυτός στον τάφο του Νεμπού, έχυσε κρασί και στάρι κι είπε.
-"Βλογημένος να 'σαι δερβίση μου. Μπορεί να μη τα καταφέραμε να φτιάξουμε παπούτζια με φτερά να πετάν οι άνθρωποι, αλλά δοθήκαμε στη τέχνη μας λες και πετούσαμε μεις οι ιδιοι και φτιάξαμε τα πιο ωραία σαντάλια για τις πριγκίπισσες στα χαρέμια και φτιάξαμε παπούτσια από δέρμα κάπρου για τους δουλευτές στα χωράφια και μάθαμε να καρφώνουμε την πρόκα, όχι για να κολλάει το πόδι στη γη αλλά για να τρέχει σα να καβάλαγε αλόγατα του πολέμου. Βλογημένος να 'σαι δερβίση μου και συ και το τρελό όνειρό σου, που μας κράτησε ζωντανούς".
Κι έγινε τότε μεγάλο μυστήριο. Λένε πως ο δερβίσης Νεμπού, που από τις κατάρες δεν είχανε λιώσει οι σάρκες του, πρόβαλε από τον τάφο του και πέταξε σα να 'χε στα πόδια του παπούτσια με φτερά.
Ετσι λύθηκε η κατάρα των Χαλίλ!

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Αλεπουδέλι

Με παίρνει τηλέφωνο ο Τάσος και μου λέει "βρήκα μια αλεπού στο μελισοκομείο". Τρελάθηκα! Να μου έλεγε αρκούδα δε θα τρόμαζα τόσο.Θα ήξερα ότι θα τα έβρισκα όλα ανάποδα. Αλλά αυτή η κυρία τι πήγε να κάνει εκεί μαζί με τα έντομα? Θέλησε γλυκό επιδόρπιο; Πήγε να ζεσταθεί λίγο από τα κλιματιστικά των κυψελών;
Οταν πήγα εκεί που λύθηκαν οι απορίες. Την καημένη την είχε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και προσπαθώντας να φύγει εγκατέλειψε κουρασμένη κάπου ανάμεσα στις κυψέλες. Ηταν και γέρικη και ταλαιπωρημένη, δε κατάφερε να συνέλθει από το τροχαίο.
Το ξέστρο χρησίμευσε και ως σκαπτικό εργαλείο αυτή τη φορά για να αποκτήσουμε και έναν μακάβριο συγκάτοικο στο βουνό.
Και φυσικά η φωτογραφική δεν είχε μπαταρία τη στιγμή που την χρειαζόμουν(ο γνωστός νόμος του Μέρφυ). Γι αυτό λοιπόν ας απολαύσουμε τον μεγάλο Jimmy...

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Patranistan

Ο Λάκων(lakonizein) ανέβασε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Τις περιγραφές ενός Οθωμανού (Εβλιγιά Τσελεμπί) περιηγητή το 1668. Γενικά οι αφηγήσεις των περιηγητών μου είναι αδιάφορες ώς και εκνευριστικές. Αδυνατούν να προσφέρουν μια αληθινή εικόνα της εποχής τους. Αυτές που έχουν πέσει ως τώρα στα χέρια μου και σχετίζονται με την Μακεδονία, είναι πολύ αποπροσανατολιστικές. Ως γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών αρέσκονται να περιγράφουν φαγητά, ενδυμασίες και συμπεριφορές ακατανόητες προς αυτούς.
Οι αποτυπώσεις αυτών που οι αισθήσεις μας καταγράφουν διαρκώς δέν είναι άμοιρες από αυτά που το μυαλό, η συνείδηση, η ψυχή (όλο αυτό το διαδραστικό σύστημα)αντιλαμβάνεται.
Πέρα από όλα αυτά βέβαια η απορία μου όταν ακούω ιστορίες από τα παλιά είναι "και πως μύριζε το μέρος?". Μου έρχεται πάντα στο μυαλό το πιο δύσκολο και το ανέφικτο. Ισως γιατί όταν μυρίσω νυχτολούλουδο θυμάμαι τη γιαγιά, όταν μυρίζω κρέας στον φούρνο νομίζω οτι είναι Κυριακή και χαλαρώνω...
Ολα τα πράγματα όμως κρύβουν μικρούς θησαυρούς στη ζωή(γενικώς λέμε τώρα!). Σε παρόμοιες περιγραφές ευρωπαίων επισκεπτών οφείλεται η γνώση ενός μεγάλου μέρους του φυτολογίου της ελλάδα. Ετσι και η περιγραφές αυτού του τέως συγκάτοικου και νύν γείτονα έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή για την Πάτρα:

"Η πιο ξακουστή της τοποθεσία χωρίς άλλη όμοια στον κόσμο είναι ο κήπος με τα τζίνια όπου βρίσκεται και το ψηλότερο κυπαρίσσι. Στον ίσκιο του υπάρχουν σαράντα με πενήντα στάβλοι αλόγων και σαράντα με πενήντα χιλιάδες πρόβατα. Με δυσκολία καταφέραμε να αγκαλιάσουμε τον κορμό του επτά άνθρωποι. Στην κορφή έχει και μια τρύπα και εκεί κάθε χρόνο κάνουν οι μέλισσες μέλι. Κάθε χρονιά ο κάτοχος του κυπαρισσιού μαζεύει εκατό οκάδες μέλι. Μα το θεό πουθενά στον κόσμο δεν βγαίνει τόσο μυρωδάτο και διαυγές μέλι. Όλοι οι Ευρωπαίοι ιστορικοί γράφουν πως η πόλη ονομάστηκε Μπαλιμπάντρα από το μέλι(bal) τούτου εδώ του κυπαρισσιού. Οι άπιστοι λατρεύουν το δέντρο και το προσκυνούν. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια."