αυτα λοιπόν........

Αρκετό καιρό τώρα δεν γράφω το blog. Παρακολουθώ και διαβάζω (ηλεκτρονικά και μη) αρκετά σχετικά με τη μελισσοκομία. Ωστόσο ο χρόνος που μπορώ πλέον να διαθέσω στα μελίσσια μου σχεδόν εξανεμίστηκε... Ευχάριστο και δυσάρεστο ταυτόχρονα. Δυσάρεστο φυσικά γιατί η μυρωδιά του μελισσοκομείου δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο αλλού...
και ευχάριστο γιατί η αιτία είναι το ότι άρχισα έναν κύκλο μετεκπαίδευσης για ανθρώπους με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες.Οι ώρες και οι μέρες που θα πρέπει να παρακολουθώ τα μαθήματα καθώς και το διάβασμα που θα έχω (συν τη δουλειά) δε μου επιτρέπουν να επισκέπτομαι τα μελισσάκια μου όσο αυτά το χρειάζονται.
Έτσι λοιπόν τα παραδίδω στον Τάσο να τα φροντίζει έως ότου στρώσει λίγο το ωρολόγιο πρόγραμμά μου και τους δοθώ πάλι με ψυχή και σώμα.
Τα ξενύχτια στις μεταφορές και οι 'αναπάντεχες' επισκέψεις θα είναι τα γεμίσματα των μπαταριών μου για φέτος τουλάχιστον.
Ευτυχώς πήρα και κάτι λίγα βάζα από την Εύβοια (ρείκια, πεύκο, άνθη και θυμάρι Υμηττού) να γλυκαίνομαι τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

(και οχι μόνο)

Πέρασε καιρός που δεν έπιασα το e-καλέμι και το e-σφυρί για να αποτυπώσω τις μελισσοκομικές μου (και όχι μόνο) ανησυχίες και γνώσεις. Ο φόρτος εργασίας εκτός μελισσοκομίας με αποδιοργάνωσε. Ειναι και η φτωχή φετινή νομή των μικρών κυριών που με απογοήτευσε λίγο...
Αφορμή λοιπόν για την επαναφορά είναι ένα mail που μου ήρθε από την κυρία Πόλυ Χατζημανωλάκη με την παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου. Δεν το έχω διαβάσει βέβαια ακόμα αλλά το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον στην περιγραφή του και το παραθέτω. Ελπίζω να είναι μια καλή καλοκαιρινή συντροφιά και να δώσει πλούσιες εικόνες, σκέψεις κι αφορμές.

Φούμαρα τα κούμαρα

Η μεταφορά στο δάσος της Βαρυμπόμπης ήταν καταστροφική. Οι κουμαριές κλείσανε και τα μελισσάκια αποδεκατίστηκαν..... Φέρνουν πολλές γύρες αλλά προφανώς το νέκταρ δεν είναι αρκετό. Αυτή η χρονιά απέδειξε πως οι συχνές επισκέψεις στο μελισσοκομείο είναι απαραίτητες και ο προγραμματισμός απαραίτητος. Λόγω της επέμβασης στο κόκκυγα αυτό δε κατέστη δυνατό, οπότε φέτος θα εξασκηθώ στη διάσωση αδύναμων σμηνών.
Δεν το βάζουμε ποτέ κάτω όμως.....κάθε μέρα όλο και κάτι μαθαίνω, όλο και με κάτι γελάω...

πάμε για κούμαρα!

Αντικαθιστώντας τις βασίλισες με καιρό καλό και τις αμυγδαλιές να χρωματίζουν όλη την απέναντι πλαγιά είχα την ελπίδα ότι τα μελισσάκια μου θα αναπτύσσονταν γρήγορα και θα απέφευγα τους αφεσμούς. Ελα μου ντε που δε γίναν έτσι τα πράματα....
Αυτά αναπτύχθηκαν γρήγορα μέν αλλά δε μπόρεσα να είμαι εκεί το κρίσιμο 10ήμερο που η αμυγδαλιές δίναν και τα μελίσσια γονέυαν δε, με αποτέλεσμα αυτά να πάρουν πολύ φυσιολογικά το δρόμο που το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης τους έδειχνε... το δρόμο του αποχαιρετισμού.
Ομως -για να λέμε και την αλήθεια- την ελπίδα οτι με κάποιο μαγικό τρόπο η φύση θα συμμαχούσε με τις επιθυμίες μου τον είχα. Κι αυτό είναι ένα από τα πολλά που με τρελαίνει με τη μελισσοκομία: πάντα φτιάχνεις σενάρια, όνειρα, σχέδια, κάθε φορά διαφορετικά και τόσο πολλά κι ας ξέρεις τι πρέπει να κάνεις ακριβώς.
Κι αφού λοιπόν εμπλούτισα το περιβάλλον της Κερατέας με μπόλικα σμάρια, μετοίκισα προς τη Βαρυμπόμπη για να "κουμαριαστούμε" και να αναπληρώσω τις απώλειες.
......Και φυσικά το τερπνόν μετα του ωφελίμου.... είναι και ωραίο μέρος για ψησιματάκι Μαγιάτικο.

Μέγεθος φυστίκι

Πρίν 40 μέρες πήγα τα μελισσάκια από τον Υμηττό στην Κερατέα δίπλα σε καμια 200αριά αμυγδαλιές. Το σχέδιο ήταν να μείνουν εκεί όσο θα έδιναν οι αμυγδαλιές και κατόπιν επιστροφή στον ανθισμένο Υμηττό.
Ελα όμως που στο εκεί που έδινε η αμυγδαλιά μου εμφανίστηκε μια κύστη στον κόκκυγα ίσα με ένα φιστίκι! Πήγα όμως με τη βοήθεια του Τάσου, φαρδύς πλατύς στο κάθισμα. Αξιζε βέβαια η ταλαιπωρία της διαδρομής γιατί είδα κάτι βασιλοκελιά τεράστια ίσα με ένα φιστίκι! Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα ζωντανό! για την ακρίβεια 5 τον αριθμό! Απέβαλα την μπάμπω βασίλισσα και φυτέψαμε σε ένα άλλο που έχρειζε και αυτό αντικατάστασης.
Ελα όμως που ακόμα δε περπατώ και επισκέψεις δε δύναμαι να κάνω. Φτωχό αυτό τον καιρό το ημερολόγιο λοιπόν αλλά ελπίζω ο καιρός να βοηθείσει και να πλουτίσει αργότερα.
Προς το παρόν κάθομαι πλαγίως και ροκανίζω φιστίκια διαβάζοντας...

ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Λένε πως άγγελος είμαι
και, σκαλί το σκαλί,
τα μέλη μου να σύρω πρέπει,
στο φως, ψηλά, για ν’ αποφτάσω.
Καταπονημένος από τ’ ανέβασμα
φορές-φορές κατρακυλώ.
-Οι πτυχώσεις να φταίν του χιτώνα μου;-
Μα άγγελος εν πτώσει,
δίχως στην κόλαση να φτάσει,
άγγελος δεν λογίζεται.

Κι αυτό που εγώ
στην πτώση τη μεγάλη μου αντάμωσα,
γλυκό ήταν κι εκτυφλωτικό·
το άρωμά του θυμάμαι,
την κολασμένη του λαγνεία.
Τώρα πια σηκώθηκα
και τη σκάλα νά ’βρω θέλω,
λίγο-λίγο ν’ ανεβώ
-με τα φτερά μου δίχως-
το Γολγοθά μου.

Η Κατάρα Των Χαλίλ

Τον καιρό των παραμυθιών ζούσε στη μακρινή Περσία ένας παπουτσής, ο Χαλίλ. Αυτός ο Χαλίλ είχε τη φήμη σπουδαίου μάστορα -λέγαν οτι δεν είχε βρεθεί άνθρωπος να του ζητήσει παπούτσι, που να μη μπορεί να το φτιάξει. 'Ακουσε για τον Χαλίλ ο δερβίσης Νεμπού, ο μάγος του τάγματος των Μελδεβίδων και τον αναζήτησε.
-"Χαλίλ", του είπε, "θέλω να μου φτιάξεις παπούτσια με φτερά να μπορώ να πετάω"'.
Συλλογίστηκε ο Χαλίλ κι απάντησε:
-"Θα προσπαθήσω"'.
Πέρασανε χρόνια αλλά όσο και να προσπαθούσε ο Χαλίλ, παπούτσια με φτερά, να πετάν οι άνθρωποι, δεν κατάφερε να φτιάξει. Κι όταν πέθανε ο δερβίσης Νεμπού, τον έπιασε τρόμος. "Ένα πράγμα μου ζήτησε ο άγιος άνθρωπος κι εγώ ήμουν ανίκανος. Φοβάμαι μη με καταραστεί και μένα και τη γενιά μου".
Λίγο πριν αισθανθεί να τον καλεί κι αυτόν ο θάνατος, ο Χαλίλ κάλεσε τον
πρωτότοκο γιο του, τον Σελίμ Ιμπν Χαλίλ και του είπε:
-"Γιε μου, θα σου αφήσω το παπουτζάδικο και την ευκή μου και θα σου μάθω όλα τα μυστικά της τέχνης μου, αλλά θα μου ορκιστείς ότι δε θα λησμονήσεις το όνειρο του δερβίση. Θα φτιάξεις παπούτζια με φτερά να πετάν οι άνθρωποι".
Ο Σελίμ Ιμπν Χαλίλ χωρίς να συλλογιστεί είπε:
-"Θα προσπαθήσω".
Πέρασαν τα χρόνια. Ο γιος του Χαλιλ, γέρος πια πήγε στον τάφο του δερβίση κι άρχισε τις κατάρες.
-"Πανάθεμά σε τρελέ δερβίση. Μια ζωή τρέχω πίσω απ' τ' όνειρό σου και δεν κατάφερα τίποτα. Και τώρα πρέπει ν' αφήσω το βάρος στο γιο μου και στους γιους των γιων μου να κυνηγάνε μια ζωή, αυτό που δεν πραγματοποιείται. Καταραμένος να 'σαι άθλιε μάγε. Να μη λιώσουν οι σάρκες σου".
Κι ύστερα ο Σελίμ κάλεσε τον πρωτότοκο γιο του, τον Αβδούλ Ιμπν Σελίμ Ιμπν Χαλίλ και του είπε.
-"Βαριά σκιά κυνηγά εμάς τους Χαλίλ, γιε μου, να τρέχουμε πίσω από το όνειρο του δερβίση. Για να σου δώσω το μαγαζί και να σου μάθω τα μυστικά της τέχνης μου, πρέπει να μου ορκιστείς ότι θα φτιάξεις παπούτζια με φτερά, να πετάν οι άνθρωποι".
Περάσανε γενιές και γενιές αλλά κανείς απ τους Χαλίλ δε μπόρεσε να πραγματοποιήσει τ' όνειρο του δερβίση. Κι όλοι πήγαιναν στον τάφο του και τον καταριόντουσαν. Κι έλεγαν πως ο μάγος Νεμπού έμενε ακόμα κάτω από τη γη μ' ανοιγμένα μάτια, σα να ονειρεύεται.
Ήρθε όμως καιρός κι ανέλαβε το χρέος των Χαλίλ ο Ασίκ Ιμπν Αβδούλ Ιμπν
Σελίμ Ιμπν...Ιμπν Χαλίλ, που όταν γέρασε κι έγινε κι αυτός δερβίσης και μάγος των Αλεβίδων, πήγε κι αυτός στον τάφο του Νεμπού, έχυσε κρασί και στάρι κι είπε.
-"Βλογημένος να 'σαι δερβίση μου. Μπορεί να μη τα καταφέραμε να φτιάξουμε παπούτζια με φτερά να πετάν οι άνθρωποι, αλλά δοθήκαμε στη τέχνη μας λες και πετούσαμε μεις οι ιδιοι και φτιάξαμε τα πιο ωραία σαντάλια για τις πριγκίπισσες στα χαρέμια και φτιάξαμε παπούτσια από δέρμα κάπρου για τους δουλευτές στα χωράφια και μάθαμε να καρφώνουμε την πρόκα, όχι για να κολλάει το πόδι στη γη αλλά για να τρέχει σα να καβάλαγε αλόγατα του πολέμου. Βλογημένος να 'σαι δερβίση μου και συ και το τρελό όνειρό σου, που μας κράτησε ζωντανούς".
Κι έγινε τότε μεγάλο μυστήριο. Λένε πως ο δερβίσης Νεμπού, που από τις κατάρες δεν είχανε λιώσει οι σάρκες του, πρόβαλε από τον τάφο του και πέταξε σα να 'χε στα πόδια του παπούτσια με φτερά.
Ετσι λύθηκε η κατάρα των Χαλίλ!