α! ρε φύση decorateur!!

Η υγρασία και οι τελευταίες βροχές ήταν μια ανάσα στην καμμένη από τον καλοκαιρινό ήλιο γή. Στο μελισσοκομείο η αιώνια φύση και η γριά κυψέλη κάναν τα δικά τους παιχνίδια, χόρεψαν και αγγίχτηκαν χωρίς υστεροβουλίες. Ο χώρος του κυκλάμινου ο χώρος της κυψέλης είναι ο χώρος ΤΟΥΣ.



















Και για του λόγου το αληθές να πως τα κατάφεραν (κατω από την κυψέλη-αποθήκη):


Τα κυκλαμινάκια δώσαν χρώμα στο μελισσοκομείο














αλλά και τροφή στα κουρασμένα μελισσάκια (με την ακατανόμαστη να καιροφυλακτεί!)
















Σε αυτή την περίπτωση η συλλογή της μέλισσας και το καραούλι της σφήκας καλό θα ήταν να έχουν κάποια απόσταση. Γιατί ο δικός τους ο χορός είναι μέχρι θανάτου
















κάτι σαν τη ζωή δηλαδή, μάχες, αγωνία, ομορφιά, ζωή και θάνατος. Και τανάπαλιν...