55χ1=55 .....απλά

Πολύς ντόρος αυτές τις μέρες για το ποιος βάζει τις φωτιές και πώς τις αντιμετωπίζεις.
Κάνω λοιπόν την χαζή σκέψη:

Οταν το 11% του ΑΕΠ είναι για την συντήρηση των 480.000 υπαλλήλων του κράτους, πιο πολιτικό κόστος θα επωμιστούν και πιό το οικονομικό βάρος για να υπάρχει ένα ελικόπτερο με δυνατότητα πυρόσβεσης σε κάθε μία λίμνη?
Το οικονομικό κομμάτι δεν το συζητάμε φυσικά, αν σκεφτείς ότι το μεταλικό πουλί μπορεί να έχει και άλλες χρήσεις (εως και βόλτες αναψυχής).
Το κομμάτι της πολιτικής ευθύνης που δεν παίρνεται είναι το γαμώτο όταν βλέπεις να εξαφανίζεται η ζωή από δίπλα σου.

ΟΙ ΛΙΜΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Α/Α	Ονομασία	Επιφάνεια σε τ.μ.
1	Αβιλαριάς	95840
2	Αεροφωλιές	70353
3	Αμβρακία	54311
4	Βεγορίτιδα	45030
5	Βιστωνίδα	42823
6	Βόλβη	42541
7	Βουλκαρία	39400
8	Δοϊράνης	37688
9	Δύστος	28655
10	Ζάζαρη	19470
11	Ζηρός	19118
12	Ιωαννίνων	15350
13	Καϊάφα	14477
14	Καστοριάς	13085
15	Κερκίνη	12294
16	Κόκκαλα	10930
17	Κορώνεια	9450
18	Κουμουνδούρου	9207
19	Κουρνά	5165
20	Λάμια	3772
21	Λυσιμαχία	3545
22	Μαραθώνα	2524
23	Μεγάλη Πρέσπα	1986
24	Μητρικού	1845
25	Μικρή Πρέσπα	1680
26	Μικρή Σαλτίνη	1677
27	Μόρφη	1027
28	Μουστός	970
29	Οζερός	562
30	Παραλίμνη	501
31	Πετρών	437
32	Πικρολίμνη	372
33	Προντάνη	333
34	Πωγωνίτσα	275
35	Σαΐτα	237
36	Σαλτίνη	188
37	Στυμφαλία	148
38	Τριχωνίδα	144
39	Τσεραβίνας	134
40	Υλίκη	125
41	Χειμαδίτιδα	102
42	Κρεμαστών *	68531
43	Πολυφύτου *	56793
44	Καστρακίου *	26804
45	Ταυρωπού *	22180
46	Πηνειού *	19895
47	Πουρναρίου *	18233
48	Μόρνου *	15050
49	Αώου *	11500
50	Στράτου *	8400
51	Νησιού *	5800
52	Σφηκιά *	4300
53	Λάδωνα *	3048
54	Ασωμάτων *	2600
55	Λούρου *	150

ασπρα, κόκκινα, πράσινα, μπλέ, τα χεράκια σου τα βάφεις με καρβουνάκι σατινέ

Βλέπω τους καπνούς από τον Υμηττό και μένω με το στόμα ανοιχτό! Δεν είναι δυνατόν! Η πιο προστατευμένη ζώνη πράσινου στην Αθήνα πήρε φωτιά. Και ο καπνός απελπιστικά πολύς. Πάνε λεω και τα μελισσάκια, πέρνω λοιπόν και το αμάξι μπάς και προλάβω να κατεβάσω κανένα. Στο φυλάκιο της Καισαριανής μαζευτίκαμε κάμποσοι άνθρωποι μαζί με τους εκεί εθελοντές. Δώσαμε ονόματα και τηλέφωνα και περιμέναμε να κοπάσει η φλόγα για να μας ανεβάσουν στο βουνό. Κάποιοι δε καταλαβαίναν οτι δεν ηταν δυνατό να πάμε κόντρα στον άνεμο με τις φλόγες να υψώνονται μπροστά μας, και σπάσαν λίγο τα νέυρα των υπέυθηνων των εθελοντών. Τέλος πάντων μετα απο καμια ώρα βγαίνουμε 10 άτομα, ξαναδείνουμε τα ονόματά μας και ξεχωρίζουμε στην άκρη για να πάμε με την πρώτη ευκαιρία πάνω. Ειμασταν και οι πιο σχετικοί. Αρβίλες, πετσέτες, νερά, τσάντες, γάντια κτλ.
Σε μισή ωρίτσα έρχονται παρέες παρέες νεαρόκοσμος. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση! Μετά είδα έναν γνωστό από την τηλεώραση φοιτητή της ΚΝΕ να συντονίζει με την ντουντούκα και να βγάζει ομάδες, να δίνει χαρτάκια με υονόματα και υπέρτιτλο ΚΝΕ, έρχονται και δυο μεγάλοι καθοδηγητές με την ντουντούκα να ολοκληρώσουν την οργάνωση. Και εκεί που κοιτάμε το όλο στόρυ να ξεφυλίζεται μπροστά μας, λίγο με μηδίασμα, λίγο με κούραση... φεύγει το πρώτο γκρούπ για το βουνό με μια όμάδα από αυτά τα παιδία.....
Το βλέπω και τρελένομαι! Ειμαι 3 ώρες εκεί, έτοιμος να δώσω την μάχη μου για το βουνό και γίνομαι παιχνιδάκι κομματικό!!! Αρχισα να βάζω τις φωνές, άρχισαν κι άλλοι. Οι εθελοντές να φωνάζουν ότι το θέμα δεν είναι πολιτικό, εμείς να συμφωνούμε και να επαυξάνουμε και να ζητάμε εξηγήσεις γιατί η επιλογή των ατόμων είναι κομματική. Της πουτάνας το κάγκελο!!!! Αρκετοι απογοητεύτηκαν και έφυγαν. Ετοιμος είμουν κι εγώ, αλλά λέω όχι ρε πούστηδες, δε θα σας αφήσω να κάνετε το κομμάτι σας έτσι έυκολα. Εμεινα και ανέβηκα. Αλλά πολύ απογοήτευση.
Μας πάνε τελικά σε έναν σκουπιδότοπο. Να σκαλίζουμε και να σβήνουμε τις μαλακίες του κάθε εργολάβου, δήμαρχου ή απλώς μάγκα που άδειασε το φορτηγάκι του εκεί, στις πηγές του Ιλισού, πάνω σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο νεκροταφείο της κατοχής. Δίπλα στο εκκλησάκι που πρόσφατα περιφράχτηκε για να οριοθετηθεί που θα χτιστεί το Εκθεσιακό Κέντρο Υμηττού.
Τώρα να τα βάλεις με τους άρχοντες ή με τον θεό! Ηταν τόσα μαζεμένα που πια ούτε οργή δεν μπορούσα να νιώσω.
Ενιωθα παρόμοια με την οργή, την αγανάκτηση και την αποδοχή των τροχαίων. Μια αδικία δηλαδή που σε τρελένει, αλλά έιναι τόσο κοντά και τόσο κυνικά αποδεκτή που σε αφήνει μουδιασμένο να την παρακολουθείς.

Το μέλι του Ηράκλειτου

Για δέστε τον:

είναι ένας σακιλεμένος γέρος,

ο μέγας ο Ηράκλειτος, ο σκοτεινός φιλόσοφος,

που ανεβαίνει κουρελής στον λόφο της Εφέσου·

και τα παιδιά –τα χαμίνια του μαχαλά–

τον παίρνουν στο κατόπι και τον προγκάρουνε.

Και κουβεντιάζει ολάκερη η Έφεσος,

«μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απολέσαι»

ψιθυρίζουν οι γεροντότεροι

που τον θυμούνται να περπατά στην αγορά αγέρωχος

κι όλοι να τραβιούνται στην άκρη για να περάσει.

Και οι καλές κυρίες σοκάρονται όταν τον βλέπουν –

αυτός, ένας αδελφός βασιλιά,

να κυλιέται με τα χαμίνια του μαχαλά…

Α, κρίμα· κρίμα στα πολλά που τάχα ήξερε

(άμα είναι έτσι οι σοφοί να τους βράσω),

κρίμα και στους μαθητές του που κάποτε τον λογαριάζανε

για μέγα και τρανό – κολοκύθια...

Έτσι ο τρελόγερος: όλοι το λένε πως τζάτζεψε –

μ' αυτός ούτε που νοιάζεται για τις κουβέντες

και για τον οίκτο των χαμερπών Εφέσιων,

κι όλο στους λόφους τριγυρνά,

κι όλο κοιτά στα δόντια τα χαμίνια που τον περιγελούν.

(Τι τα ψάχνεις – αυτά συμβαίνουν με τους πολύ σοφούς…)

Ώσπου, ένα απόγευμα της άνοιξης,

παίρνει στο χέρι δοχείο με μέλι της Βαβυλώνας

παμπάλαιο δώρο κάποιου Πέρση μαθητή του,

και ανεβαίνει για στερνή φορά στον λόφο.

Κι εκεί γυμνώνεται ο γέρος ο Ηράκλειτος,

κι αλείφει το κορμί του με το βαβυλώνιο το μέλι...

Και μονομιάς στα ρουθούνια η μυρωδιά χτυπά

τα νεαρά παιδιά με τ' άγρια τα κοφτερά τα δόντια.

Και τον ζυγώνουνε βουβοί

και του χυμούνε.

Και, βέβαια, χάνουνε τον κόσμο στη γεύση του μελιού –

πρώτη φορά γευόντουσαν μέλι στη ζωή τους.

Κι όπως ναρκώνει το στόμα τους η τόση γλύκα

διόλου δεν καταλαβαίνουν τη σάρκα και το αίμα·

μονάχα μια ανάγκη νιώθουνε –

τα δόντια να ακουμπήσουνε με δόντια.

Έτσι φαγώθηκε ο τρελός ο γέρος –

κι έπειτα είπανε πως σάπισε σε μια γούβα με λασπόνερα

και τ' άλλα τα γνωστά τα παραμύθια.

από το : http://www.triaridis.gr/ichbebe/book/

Τέρατα στο σπίτι

Πέρσι μου χάλασε ένα τελάρο και κράτησα το κερί και το λίγο μέλι που είχε σε ένα μπόλ. Θα διαχώριζα υποτίθεται το κερί αλλά το μπόλ καταχωνιάστηκε κάπου και το ξέχασα.
Πριν 1 μήνα μου έσπασε το σύρμα απο κάποιο άλλο τελάρο και τότε θυμήθηκα το μπόλ. Το είχα βάλει κάπου στην αποθηκούλα το σπιτιού. Σίγουρος οτι τώρα δε θα τα ξεχάσω, έβαλα την κερύθρα σε μία σακούλα, την έκλεισα καλά και τα έβαλα μαζί.
Ελειψα μερικές μέρες απο το σπίτι για τα (πολυπόθυτα πάντα) μπάνια, και βρείκα το σπίτι κατηλειμένο από κυρόσκορο. Ελέυθερες πτήσεις και προσγειώσεις σε όλο το σπίτι.
Πάω στην πηγή του κακού και βρίσκω την σακούλα τρύπια!!

Ο κυρόσκορος ροκάνισε την σακούλα!! Αυτό δεν το περίμενα. Απο μέσα προς τα έξω, από έξω προς τα μέσα..... δεν είμαι σίγουρος.




Ανοίγω το μπόλ και μέσα υπάρχει μόνο κονιορτός και έντομα.
Ανοίγω την σακούλα και βλέπω:Σκέφτηκα τα μελισσάκια μου, την ατυχία του Μάρκου που διάβασα πρόσφατα και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μα ροκάνισαν το πλαστικό? Κατέβηκα να δω τις περσινές σήτες. Ειναι πλαστικές αλλα με πιο χοντρό υλικό. Δεν ειχαν κάποια αλλοίωση. Ισως επειδή το νάυλον της σακούλας είναι εξαιρετικά λεπτό να τα κατάφεραν.
Το θέαμα ήταν πράγματι τρομακτικό. Ισως κάθε μελισσοκόμος στο ξεκίνημά του να πρέπει να το αντικρύσει για να πάρει πολύ στα σοβαρά την αποθήκευση των κερυθρών.
Αντε χάσου εντομάκι!

(επιτέλους απέκτησα ψηφιακή μηχανή για να βάζω κι εγω κατι της φωτογραφικό.. :) )

θέληση να υπάρχει

Εχθές το βράδυ βοήθησα έναν φίλο (και υπεύθυνο για την τρέλα που μ' έπιασε για την μέλισσα) να μετακομίσει από την Πεντέλη στον Υμηττό 18 μελισσάκια. Στην Πεντάλη το μέρος έμοιαζε τέλειο αλλά παραείχε δυνατό αέρα. Τα καημένα ζορίστηκαν, φάγανε όλες τις τροφές μέσα σε 15 μέρες. Μετά απο αναζήτηση κάποιου μέρους για ανόρθωση, κατέληξε στον Υμηττό μια και θα φύγει για καμια 15αρια μέρες να μπανιαριστεί. Στην πεντέλη περάσαμε ταβερνεία και σπίτια μέσα στο βουνό, φτάσαμε σε μη αστικη περιοχή, χωθήκαμε μέσα σε κάτι χωματόδρομους και φτάσαμε! Οι κυρίες όμως κάθονταν στην είσοδο. Το ξενυχτάγανε. Τουε ρίξαμε λίγο νερό για να μπούν, ανάψαμε και το καπνιστήρι για να συντομεύουμε. Οι μέρες του φεγγαριού ήταν αυτές που χρειάζονταν για να μας φωτίζει όσο τα μαζέυαμε. Κοιτόντας τον ορίζοντα, τα φώτα της Αττικής απλώνονταν ως εκεί που έφτανε και το μάτι. Τα πόδια μας χάιδευαν διαρκώς τα θυμάρια και η μυρωδιά σε προκαλούσε να μη κατέβεις προς τα εκει, να μην ξαναμπείς στα φώτα και την άσφαλτο. Ωραίο μέρος αν δεν είχε τόσο αέρα. Λίγο πιο κει κάποιοι ξεκίνησαν 2 αυθέρετα μέσα στο δάσος, αλλά τους κόψαν στα θεμέλια. Περιέργο(!). Κατσαμε καμια ώρα εκει. Βραδάκι με ένα άθλιο αγροτικό με μπετόνια και λουριά στην καρότσα. Κανείς δεν μας ρώτησε ποιοι είμαστε , τι κάνουμε, που πάμε.
Στον Υμηττό μόλις φτάσαμε αρχισε να μας γυροφέρνει ενα αυτοκινητάκι . Κάθε φορά που πέρναγε ακούγονταν τα "τρρρτττ" του CB. Πυρασφάλεια . Αφου μας περιεργαστίκαν όση ώρα ξεφορτώναμε, πήγαμε να τους μιλήσουμε να μην ανησυχούν. Μας ρώτησαν για το καπνιστήρι, γιατί μυρίζει καμένο ενώ τους είπαμε οτι δεν το ανάψαμε.
Απλά πράγματα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στον υμηττό.
Και φωτιά να βάλει κάποιος, θα είναι τόσο άμεση η επέμβαση στην εστία που οι πιθανότητες να εξαπλωθεί είναι ελάχιστες.
Θα μου πεις ειναι και οι γιαγαντοκερέες από επάνω και ίσως για αυτό η τόση οργάνωση. Ισως. Πάντως ειναι φανερό οτι η περιβόητη προστασία των δασών δεν είναι και τόσο πολύπλοκο θέμα όσο το παρουσιάζουν. Ορεξη και βούληση να υπάρχει...και είναι πιο απλό και απο sudoku.
Μπορεί να μην εχει καμια αξιόλογη ανθοφορία τώρα στην πλαγιά αυτή, αλλά είμαι σίγουρος ότι δε θα καούν.