νερόόόόό!!

Οι ζέστες σφίξαν πιά... Ειχα ένα βαρέλι με νερό και φελιζόλ. Το παρατηρούσα μέχρι τώρα που ήταν γεμάτο από το βρόχινο νερό. Οταν τα φελιζόλ φτάσουν ξαφνικά στον πάτο, θα πρέπει να κάνω κάτι για το νεράκι των μελισσών. Κι η μέρα ήρθε ξαφνικά όπως και οι μεγάλες ζέστες. Μέχρι τώρα το νερό δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρό μια και ήταν βρόχινο και αρκετό καιρό εκεί μέσα. Ετσι τον Μάρτη πήγα να το αδειάσω αλλα το "μικρόβιο" του πειραματισμού με απέτρεψε. Τα μελισσάκια λοιπόν το επισκέπτονταν, αν και ακάθαρτο, μέχρι που είπαν "άσπρο πάτο!". Τώρα λοιπόν θα χρειαστεί κουβάλημα. Νομίζω ότι όσο πιο κοντά είναι το νερό τους τόσο καλύτερα. Βέβαια από την περσινή εμπειρία θα πρέπει να βάλω και παγίδες για τις σφήκες (και να μην μου τις βουτήξουν πάλι!) μια και αυτές θα είναι το ίδιο διψασμένες και πεινασμένες.
Πώς το είδε ο Ταιβανέζος? Ειδού!
*****

2000ml (2 lt) μπουκάλι
50 gram (μαυρη?) ζάχαρη
1 gram μαγιά
Μαύρο χαρτί

Αυτή είναι μια πολύ καλή παγίδα για κουνούπια (για αυτό βάζει την μάυρη ταινία, αν είνα σκοτεινά μέσα) αλλά κάνει προφανώς και για τις σφήκες..
****

Έχει και η ψυχή

Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.

A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !

Οδυσσέας Ελύτης